Programy tylko dla kobiet

Pytanie nr 1: Czy w związku z kampanią Wszyscy Jesteśmy Równoważni uczelnia wycofa się z uczestnictwa we wszystkich programach przeznaczonych tylko dla kobiet?

 

Odpowiedź: Działania nakierowane na równość i różnorodność wynikają z diagnozy, że obecnie mamy do czynienia z nierównościami, także na uczelni.

Z badań prowadzonych na temat równości na Uniwersytecie Warszawskim, a także z innych badań prowadzonych w sektorze szkolnictwa wyższego wynika, że szanse kobiet na kariery naukowe są ograniczone w porównaniu do szans mężczyzn. Ma to swoje odzwierciedlenie w statystykach – o ile proporcje doktorantów i doktorantek są wyrównane, na kolejnych etapach kariery naukowej jest coraz mniej kobiet. O karierach akademickich kobiet i mężczyzn można przeczytać tu.

Kobiety pracujące naukowo wskazują na różnego rodzaju przeciwności: trudności w łączeniu pracy naukowej – która jest intensywna, właściwie nigdy się nie kończy, wymaga różnego rodzaju wyjazdów, także dłuższych – z życiem rodzinnym. Wiele kobiet zajmujących się nauką decyduje się na dzieci po obronie doktoratu. Łączenie tego rodzaju życia rodzinnego z wymaganiami szybkich osiągnięć naukowych, wyjazdów na postdoca czy wielu publikacji wysokiej jakości jest dużym wyzwaniem.

Jednocześnie spowolnienie ich karier naukowych czy też podejmowanie decyzji o przerwaniu kariery naukowej odbywa się ze szkodą i stratą dla nauki – bo odpadają osoby, których osiągnięcia mogłyby ją bardzo wzbogacić.

Inne bariery, które napotykają kobiety w nauce, to np:

– trudności w nawiązywaniu kontaktów naukowych, wynikające po części ze nieuprawnionych uogólnień, („po co inwestować w kobietę, zaraz zajdzie w ciążę”)

– dominujące w danej dziedzinie style komunikacji, np. bardziej konfrontacyjny styl przedstawiania i obrony wyników. Kobiety w toku socjalizacji są zniechęcane do konfrontacyjnego stylu argumentacji – mówi się im, że są agresywne, a nie np. pewne siebie.

– indywidualne przekonania kobiet, że „są jeszcze niewystarczająco dobre” by starać się o większe granty, składać publikacje w wyżej punktowanych czasopismach etc. – tzw. „syndrom oszustki” (impostor syndrome)

Dlatego też, wychodząc z diagnozy o istniejących nierównościach ze względu na płeć, podejmuje się różnego rodzaju inicjatywy wzmacniające kariery naukowe kobiet.

Dbanie o równościowy klimat w pracy i wskazanie, że więcej równości to po prostu nauka lepszej jakości, to zalecenie zawarte w Europejskiej Karcie Naukowca, którymi kieruje się również Uniwersytet Warszawski

Dr hab. Julia Kubisa